Kentin Kirli Suyuna Veda

Bugün senden temelli gidiyorum
demlendim
çınlatmak istedim kulaklarını mısralarımda
soyundum çırılçıplak
artık sensiz üşümüyorum.



Birkaç kelime söylemeden yutkundum
boğazıma dizildi cümleler
kendimi parçalanmış gibi hissediyorum
sana dair yazdığım bütün şiirleri/ezgileri karaladım
aslında yakmak vardı ya
varsın üstü karalı olsun dedim
beyazı kirleten siyah /geceyi hatırlatsın
ateşine rehin verdiğim iki çift göz kaybolsun karanlıkta.



Yokuş dibine düştüm giderken senden
ayağıma önce kör yüreğin
sonra
intiharın takıldı
kanmak artık aptallık olurdu
oracıkta öldürdüm seni
eşkıya yüreğime çığ düştü
anladım ki kendimi de öldürmüşüm.




Gidişim yakacaksa seni,cehennemden beter yaksın !




Saymakla bitiremedim geçirdiğimiz onca zamanı
izini kaybettiğimiz sevda yüklü trene binemedik
ıslandık yağan yağmurda
kentin kirli suları arasında akıverdik giden zamana
kaybolduk
sonra su yüzüne çıktı kirli olan ne varsa
sızladı bedenim
ateş artığı bu sevdadan hayır gelmez dedim
kentin en kirli suyu senin adındı!



Gitmek o kadar da zor olmayacak aslında
kılıktan kılığa giriyorum gecenin koynuna sokulmadan
kaybettiğim cümleleri arıyorum
bir yanaşma gibi sokuldu satırlarımın arasına
galiba vedaya oda hazırdı
yalın bir yalnızlık hali
giden ve kalan cümleler asılsız kaldı
enseme dokunan nefesim dışında.



Şimdi gidiyorum
yüreğimde depremleri de götürüyorum
gecenin karanlığında yırtılmış bir ıslık sesi ilişiyor kulağıma
nikotin dolu odamda sessizlik var
küfür üstüne küfür yağıyor
kum saati dolmak üzere
pusuda yatıyor yalnızlık/ vuracak ya
vursun bakalım
ardı sıra süreklenirken vagonlar
yalnızlığın istasyonu dedi kaptan
yaşamın kıyısına düştü
bu kazada enkaz altında kalan ben
kefenledim ölümü
göğsümde açan onca gül
kurudu kollarında!



Bu aşk/a sen yakışmadın
keşke dikenli tellere vurulsa kaderim!