Kesik Çizgi

iç sesimde adın 

bir karayolunun kesik çizgilerinin

tekrarı gibi, 

uzanıyor kendimin 

kendime olan uzaklığına.

bir kazayız belki de o yolda

çarpışan iki beyaz güvercinin

akan kanının kırmızılığında

her şeyin kaybedildiği bir kazayız belki de

o kesik çizgilerin arasındaki boşluklarda.

oturup seninle bir sahil kenarında

çok uzak diyarlardan göç edip

kıyıya vuran dalgaların karşısında

olması gerekenlerden konuşmayı 

isterdim.

günün ucuz haber manşetlerinden

ünsüz bir şairin üç beş akılda kalan dizelerinden

şerefli olmasını umut ettiğimiz 

ama olmayan, olmayacak olan politikacılardan

inancın gerekliliğinden ve afrika'dan

vesairelerden 

uzun muhabbetler falan

sonunda yorulup sadece bakıştığımız

bir katilin 

saldırmak için en uygun anı kolladığı

bir senaryonun kilit sahnesindeki

o ilk göz göze gelme anının dehşetinin

bir ölüm sessizliğine karıştığı an gibi.

bir yerlerde hala yağmurlar yağarken

bir yarısı hala aydınlıkken dünyanın,

sıcak suların soğuk sulara karışmadığı okyanuslarda

kirlenmemiş henüz mavilikler varken

düşünsene

tanrının şiirinde bir imla hatası olmayı

nasıl başardık 

ki

hüznümüz, 

yalnızlığımız, 

olmayışımız bundan.