Keşke Ağlamasa Yağmur

Bir odanın içindeyim
Işıklar kapalı
Kim kapattıysa...
Yoksa sen mi?

Yerler kaygan...
Yürüyemiyorum...
Zaten yürümek için önce ayağa kalkmak lazım..
Elim kolum bağlı
Kalkamıyorum...

Kapı o kadar uzakta değil
Kilitli mi
Yoksa aralık var mı aydınlığa
Kimbilir?
Sonsuza kadar kapanmış da olabilir..

Duvarlara kazınmış şiirler
Odanın soğukluğu vurmuş üzerine
Gözbebeklerimde yazıyor dizeler
Hepsi de senin dudaklarında gizliler...
Bu şiirlerin hepsi benim...

Kendime itiraf edemediğim birşey var...
Adına hayat denen kitapta
Önsözü olmadan yaşayabilmek
Ya da içimde rutubetinden şişen kalbimi avutabilmek
İkisi de zor sanki...

Bir tane yarı açık pencere
Gülümsüyor bana
Üstünde yırtılmış yeşil bir perde
Pencerenin gülümsemesini engelliyor...
Güzelce bir rüzgar esiyor koynuma
Bir de keşke ağlamasa yağmur
Mahçubum...

Sustukça duvarlarda yankılanıyor sesim
Bunun için mi insanlara teşekkür etmekle mükellefim...
Son sözümü hangisi dinledi ki...
Ayrılık şiiri okurken
Gözyaşımı sildi ki
Gerçekte olmasa da
Hepsi kendini insan sana birer giysi

Şuursuz hayalimde...

Riyakar bir okyanus tınısı kulaklarımda
Yalan söyleyen bir gökyüzüyle ne işim var!
Gitsin saçlarındaki bulutları temizlesin
Temizlesin ki şu odadan çıkabilirsem eğer
Güneşi görebileyim
Göreyim ki güneşte yansıyan güzel yüzünü öpeyim..

.....

Odanın dışındasın

Ve kapının ardındasın

...

Biliyorum...