Keşkeler Tırmalıyor Geceye Diz Çökmüş Yalnız Yanlarımı

// bu gecenin hatrına bir ben ağladım yoluna,
bir de yollar yaşlarıma.. //

kırık dökük şarkılar ezberledi dilim ,
sessiz sakin....
'' sen '' diye başlayıp ,
lal bakışlar demlerken kapadım ardından el sallayan,
buselerini yüreğimin..
aşkımıza dair ne varsa ayrılıkla yamarken gözlerim,
mavilere savrulan benliğim gibi
düşe kaldı düşlerim...

şimdi
bir (h)(g)ece daha bindirdim
yeni doğan sensizliğime..
parça parça ağlarken ellerim,
yarı yol ağzında bıraktığın yarınlarıma..
rüzgar bile kalmalara değil gitmelere soyunur oldu çaresiz...
ve ben ,
bir aşk oluyorum,
bir veda..

evet..
gece ala çalarmışçasına üflüyorken sevmeleri,
öylesine hoyrat, öylesine suskun..
bir kuşun cıvıltısı gibi gizliyorum,
avuçlarımın arasında yüreğini...
keşkeler tırmalıyorken ,
gecenin kara örtüsüne diz çökmüş yalnız y/anlarımı,
..
susuyor gözlerim ardından
damla damla...
hıçkırıklar saçıyor nefesim yokluğuna
avuçlarımdan döküyorum isyanımı
saçlarımdan süzülüyorken zaman,
tutuyorum nefesimi sensiz dualarıma..
dizlerime yaslayıp okşuyorum artık kelamlarımı
adını hece hece giydirirken aşkıma,
bir gece daha dökülüyor satırlarıma..
bir sen oluyorum..
bir ben..

...bir ak oluyorum, bir de kara //

şimdi..
keşkeler tırmalıyor gidişine yüz tutmuş ağıtlarımı,
ve ben, gittin gideli
bir kucak oluyorum yokluğuna,
bir de mezar...