Keşmekeş

-sokak arası yalnızlarına ithafen-

hadi bir pencere aç başımın üzerine
sen diye örtüneyim bulutları
kül renginde

belki şu kent hastalığında imla hatasıydık
şafaklar, şafaklar
nice şafaklardan medet ummak yanlışında
yanıldık
soğuk rüzgarlar içip kadehlerce
elleri kayıp geceye
yaşama çağını çoktan geçen şiirler
virgül aralarına tükenişler adamalıydık

hadi bir türkü ilikle dudaklarına
öyle sarılayım sımsıkı

ah Istanbul
bizi asfaltına döken şehir
hiçliğimizi çiğneyip çiğneyip tüküren
sarmaşık, zehir
yine tek sana borcumuz
yaşamak adıyla

ve elbet çarpa çarpa birbirimize yitiyorduk kalabalık korkusuyla

yollar ateş böceklerinin aydınlığınca
an kelebek intiharı genişliğinde
ufkumuz çeşme suları bulanıklığında

tütünümüz eksik
saçlarımızda arıyoruz
alnımıza kazınan şiirler
asla dönmeyecekleri bekliyoruz

hadi doğrult beni karanlığa
gözbebeklerimi kilitle koyu laci bakışlarına

kenarda bir köpek leşi
çocuk ağlamaları
ruh bedenin katlinde
saçları birbirine giren yorgun hüzünler
kolları bacaklarıyla yer değişen insanlar
anlamsız
anlamsız bir karışık olma durumu