Kibritsiz Yaktım Anıları

Pimpirikli bir sevdaydı yüreğimize çakılan
Çakılların en irisiydi yollarımızdaki
Bir güz rüzgârında, sancılı doğumlarım
Pusmuş bir kaplumbağa gibi çekingenliğim

Pis tutmuş gözlerimdeki
Acının esiriyim
Zindanlarda yalnız bir su damlası
İçilmeye hep muhtaç
Ama acılığındandır iğrenç tutulan
Bir kenara itilip
Toprağa nimet kılınan...

Kirin pasın içinde bir çocukluk
Sonra adımlamak gençliği
Geçip gitmişim gençlik sıratından
Sorunsuzca, delice birazda
En temizi saydığım nimetler
Tükendi birer birer
Yaşam söylemsiz kaldı
Ben kibritsiz yaktım her anımı
Her dumanda çektim içime
Her çekişte bir daha yandım
Kendimi gizlemek içindi dumanlara sığınışım
Demirlemek içindi gönül ülkene
Kaptanlık kitabını okumuşluğum

Bilinmedim yine
Kistlerim görünmedi yüzümden
Hangi ameliyat ki beni senden ayıklar şimdi
Bilmiyorum....
Ne zaman ki otopsimi yaparsın
Sana yanmışlığım aşikarca aciz kalır gözlerine...