Kılmadık

yaşanmadık mı
bu kadar kaldırımlar eskirken tabanımızda
atmadık mi pençesi kat kat ayakkabılarımıza son kez bakarken
paçamıza silerken ruganlarımızı
her güne bayram ekleyip
siyah bir pantolonun altına yakıştırıp aynı renkli çorabı, yılda iki kez indirirken o naftalin kokularından
kolalı bir gömleğin ardına saklayıp acemi sokaklarda tökezlenirken ayaklarımız
uçuşan limon kolonyasında gizlerken yeni terleyen sakallarımızı koklamadık mı



belki bir çiçek saklardık yakamızda
belki beyaz bir mendil
ama sevmedik ki bayramları
dönme dolaplara üzülen çocuklar ağlarken tozlu bir kirpiğin ardına saklanıp
ya da avucunu açarken cami avlusun da ana
bir yudum suya hasret dudağı sarkarken üzerimizde tutuşan bayramlar avuçlarımızı kuruttu



halimiz yerindeydi
vaktimiz ondan öte
ama hep dikenler battı yüreğimize, soyunduk



parkamıza sakladık belki vicdanımızı
bir kot
bir postal



sevmedik bu yüzden atlı karıncanın cıvıltısını
mermilerden kaçışırken çocuklar
ve düşerken kefen parçasına küçücük kanı
duymadık sabah ezanını.... Kılmadık adı bayram denen namazı.