Kimi Zaman Gülüm

kimi zaman usanır insan
bir ustura ağzında yaşamaktan
her gece ışıklar yanarken
parcalanır icimdeki umutlar
ben sana mecburum gülüm
ve yağmur yağıyor bak yine saçlarıma
her yeri karanlıklar sarmış
birde gözlerimde gri bulutlar
kaldırımlarda yağmur kokusu
birde sıcaklığın hala avuclarımda
ben sana mecburum gülüm
birde hasretin yağmakta omuzlarıma
insan kimi zaman usanır
paslı bir bıcak ağzında kalmaktan
her ağac meyvaya dönerken gülüm
ben özleminle solarım zamansızca
tek bir bahar gözlernde gülmeden
sessizce alır hazan beni kolarına
sokaklarda seni aramak düşer payıma
ve birde gölgene sarılmak cıkar bahtıma
dışarda yağmur kokusu yar
birde dudaklarımda ağıtlar var
kimi zaman usanır ınsan
böyle umutsuzca yaşamaktan bıkar can
ben sana mecburum gülüm
ve her gülüşün ışıklar yakarken umuduma
ben her gidişinde yeniden yar
gömülürüm yanlızlığıma
kaldırımlarda ayak izlerin durur
birde hasretin yüreğimi yakar
kimi zaman usanır insan
böylesine caresiz kalmaktan
ve hasretler coğalır bir bir
ve kırılır sana yine deli sevdam