Kırağı

üşümesinler diye kirpiklerindeki

şehla ülkelerin prensesleri

gönlümün kapısı olan bu şehrin

dilini kökünden kestim

şimdi kiminin rüzgarı

kiminin gülüyüm

uykusuz geçiyor yine gecelerim

kimse bilmez oysa

boş iki elimin ayası gibi duran

su donar hava kristalleşir içimde

kendi ölümümü görürüm

gözbebeklerinde

ah sevda gamze çukurunda

benim çilekeş adım

gidiyor diye duramayan

yollardan geçmek nasipsizlikse

aklı başında olmayan

şu beden kimin

iklimler değişiyor tenimde

kuruyan gün yalın ve depresif halim

uyumak da uyanmak da istemiyorum

benimki bir oyalanmak hali

iki hayal arasında Tanrı için

var ve yokum

‘’ bu havada yola çıkılmaz ‘’ diyen

annemle ağlayan komşu kadını

ardımda kalan üşümüş üç kedi gözü

bir süre daha ağırladı

sonrası kar başladı diye sevinen

kızımın üşüyen ellerini

ısıtan şiirler bırakmamdı

yüzüne bakınca titreyen

dudakların geçmiş ve gelecekten habersiz

göğsüne vurulmuş başsız bir adamın

infilaklar diyarındaki çetesidir

sürüngen yıldırımların üflediği sur

sen öylece dur öfkem kibardır benim