Kırağı

Öyle çok sessiz çiçek gördüm ki

Bu boş kaldırımlarda

Öyle çok inanması güç

Sevda kırıntılarını saydım ki

Avuçlarına

Hepsi birer kar tanesi

Soğukluğunda

Titrek parmak uçlarına

Sarıldı amaçsızca

...

Sonra

Baktım ki bayım,

Siz hiç siz olmamıştınız ki

Herkesin içinden

Hiç birine giden o derin yolda

Vuslatı suskun duvarlara

Vura çarpa

Gömülmüşsünüz siyah halkalara

Meğerse

Susarım öpüşüne

Dediğiniz her anda bayım

Daha fazla

Suya gömülmek isteği

Uyanırmış bende,

Sorgusuz içten

Beni dışına iten o denizin

Kıyısında

Veya dalgasında

O kokusu menekşe olan

Saçlarında

...

Ve evet

Yazmak ki bayım

Kapkara kağıdın

Yangınlı ortasında kalmak gibiyken

Düşmek gibiymiş

Bir kelimenin harflerinin arasından

Yazmak bayım,

Sizin boyunuzun

Metresinden

Köprüsüz şehirlere doğru

Soluksuzca yazmak

Ve bir gün

Görürsünüz diye

Cümleleri bağlamak

Virgülün ortasından

Okursunuz diye bayım

Susup kırağısından

Ayazına düşmek

Ve ölmektir ki bu (bu mümkün)

Direnişi tarihe kazıyıp

Yaşama bir/bin çizik atmak...

16.02.22