Kiraz Kokuyor Gözlerin

yalnızlıktan bahsedeceğim

dokunulan ve dokunulmayan yalnızlıklardan 

münhasır yalnızlığından benliğimin 

kiraz kokuyor gözlerin

bizi kavuşmayınca yanlış anladılar 

biz hep yan yanaydık oysa 

şiirde

şarkıda

tütünde 

ve de ikliminde rastladığım bütün yokuşlarda

hem öyle baştan yalnız değildim ben

çürük kokan yıldızları

ayırdım bağrından sancılı gecenin

sonra bir ben kaldım bir de karanlık

taa uzaklardan getirdim kendimi

Isfahan'dan Beyrut'una 

bucak bucak 

bulvar bulvar 

öyle sunturlu işlere kalkıştım

sana baktım

kiraz kokuyor gözlerin

birileri yeter artık diyor 

gülüyorum içimden

ne anlardı 

bir sussuzun dilinden yağmur

ne denilir yalnız bırakılmışlara

ne diyebilirim ki

kiraz kokuyor gözlerin

yine dalıp dalıp gidiyorum

bu sefer takma kelepçeyi sevgime 

beni unut... heder etme şiirimi

şimdi vakit geç 

toparlandı gidiyor gecesi çalınmış olanlar

sen kalma buralarda 

üşürsün...

giderken gözlerini bana bırak da git 

kiraz kokuyor gözlerin