Kiremit

Bir ben beni ölüyor
Bir ben de beni terkediyor varolduğum yere...


Aynı şeyi yaşıyor cürmüm
Kalk otuzüç bahar

Umut kalaylı hayanın dibini tutan
Atuf beyitli canhıraş sözler
Dem-saz gölgesinde çınarlık hissiyat
içime yıkılan dehun dağların
Lev gözlü yarası
Yine hep aynı gecelere siyahı konuşuyorsun
Atlamıştık oysa merdivenleri duvarlarca
Belleyip bir oyunun kınını
Ki,
Kılıcında riske atılmayacak ip in ucunda
Ah u zar gönlüme ateş



Gül sabrı omzun dikleşen yokuşuna
Ömür diye serilen kilimin birbirine karışan ter renkleri
Bahar ırmağıyla tenime akan çukur
Ve yüzümde baskısı suretin
Biraz,
Ayışığı kadar mum istiyorum
Karanlığa..


Çeşme başında duran kuşlar
iki dudak arasına ne söylerse
Zayıf ve çıplak ayakların yalnızlığı olur zaman
Soğuk işler
Ben,kiremitleri yerleştirdikçe çatılara doğru.
Ve dahası gök konuşur
Dahası hiçbirşey eksikliğe
Avuçlarıma bakan elma gibiydi turuncu
inanmışlığın ürünüydü bereket sofrasında aşk



Ruh içine sıkışan benleri yaşamak tekliğime
iyi olmasını beklediğim yarada gözucu
Lakin,
Şu eşiğe çıkartılan siyah montlu duvar
Saçmaca duruyor
Hem geçen zamana bakınca
Kalbi-i imtihana