Kırgın Gece

Tam karanlık değildi
puslu bir kuytuda gölge bulan çırılçıplak yalnızlık
diz çöktürdü göz kapaklarıma tutuşan duvarlara ve göğe karşı
göz göze geldik derdimin duvarında çiy tanesi gibi gülümsemelerle.

Yaklaşan güneşin altına serilip giden yoldaydı içime eriyen gözlerin
ve göğü bezeyen düşlerle uzayıp gittin yeni uyanan patikada
bir sokak lambasının dağınık saçlarına karışıp.

Ne söyledimse senin için
gözlerinde hep sonsuz bir yalnızlık oldu
ve bitip tükenmeyen yalnızlığımız gölge değirmenlerinde öğütülüp
gök kırpıntılarına karıştı.

Derinliklere düşüyor şimdi isimsiz görüntün
yağmurdan bir yüzle
çiyin avuntusu olmak varken...