Kırık Ay Basmaları

ışıklar tek tek yanarken
yırtılıyor gökyüzü
iklimini şaşırmış yağmurlar
vakitsiz yağıyor
vuruyor y/önümü

yokluğunda düşe kalka
acıya sarıyorum yüzümü

gecenin fitilindeki alacakaranlık
oyun kurar gibi
her akşam demir atıyor yüreğime
eritiyor uykumu
çatlayan nefesim

bu aralar güneşi geç batıyor şehrimin
kırık ay basmaları çarpıyor deli divane
sürüklüyor gidişlerin bitişlerini çığlık rüzgârları
yeniden başlıyor boğazımı yakan figân

-göğüs kafesimden sıyrıldığın gün
kuşatmıştı soluğumu
arsız hüzünbazlar-

sınırlarımı zorluyor tenhalığımın kıvılcımları
yıkarak geçiyor pişmanlığın gürültüsü

nefesimin üzerine sağılıyor
şehrin soğukluğu
siyahi düşlere sürüklüyor
gecenin kör noktası
başıboş bırakılmış sevdam
çaresizlikle vuruluyor

düğümlenirken savrulan kırılganlıklarım
buz tutuyor dinmeyen gözyaşlarım

akıp giden zamanı
devşirmek geçiyor içimden
nafile,
yol vermiyor bir ters bir düz giden üryan kimliğim

gözlerime kaygan ağıtlar bağışlarken
zencefil kıyametler uyutuyorum sol yanımda

bir bilsen kaç parçaya bölünüyor
yitip giden yüzün
dört bir yandan kederler tutunuyor dünden kalan
her şeye

tavaf ederken hayat,
öğütemiyorum sensizliği
bugünü yarına düğümlerken
sürükleniyor mevsimler


yüreğime aralıksız kızıl kar yağıyor...