Kırık Ayna Yansımaları / Diriliş

Sunu;

Bu bir kara mizahtır...

Hayatı boğazından yakalayıp,
Gözleri yuvalarından çıkana kadar nefessiz bırakan bir dünyanın,

Akla hayale sığmayan tanımıdır...

Kafiyesini yitirmiş dizelerin
Kırık aynalara yansımasıdır...


/İzlemeye tahammülü olmayan,
Lütfen locayı boşaltsın.../



( I.)


Derki kadın;

Kıpırtısız bir mevsimin kanatlarına gizlenen çığlık kadar yırtıcıydı varlığın.

Amel defterine işlenecek her sevap,
Yokluğuna edilen küfürlere yenik düşüyorken,

Perdesi küflü bir sahnede başlar sensizlik komedyası...


Anadan üryan düşler,
Ve yağmur damlalarıyla sevişen bir kent alır yerini
Kahkahasına sevda kırıkları gizleyen fahişelerin
Demlendiği façası bozuk gecelerden birinde
Boğazına kadar belaya batmış bir hikâyenin gerçekliği çarpar gözlere

Seyircilerin nutku tutulur...

Kahpe diye gürler köşedeki dilenci,

Renkli macunların albenisine gizlediği çocukları
İnandığı tanrısına kurban eden şekerci
Sararmış dişleriyle gülümser sinsice,

Fermuarını körelen şehvetinin üzerinden kapatan bir sapkın çıkar ortaya

Ve gök yarılır...



( II.)


Kadın adımlarken deliren topuklarıyla sahneyi arsızca,


Aşina yangınların arasından çıkarırım
Yüzüme astığın son bakışı...

Yağmur damlalarına inat kum tanelerine üflediğim hayatla,
Ellerinin şehvetinden çıkarım teninin en kuytu köşelerine...


Ve bir dal kırığı kadar anlamsız kalırım.

Dişleri arasında ezilecek kadar gaddar bir yokluğun
Hükmünden geçerim akşamların katıksız acılarında


Yılların gölgesiz sıcağında kavrulurken...

Eli kulağında bekleyen bir doğumun
İlk sancısı kadar beklendik bir hal alır sevdan.

Ölürüm...


( III.)


Ben düşsem bakışlarının kıyısından yüreğine şimdi,

Kan revan şiirleri dizsem şafağına...


Gök yarılsa yeniden,

Ve

Kendime denk figanları üleştirsem
Pusuda bekleyen yağmur bulutlarına...

Kendi bedenine gömülen sevdam
Dirilir mi cılız bir fidanın yaprağında?




Haziran'2010 Aydın...