Kırık Ayna Yansımaları / Manasız

Ağzımın içinde kirli bir küfür gibi kaldı ismin...
Kanatılmış tüm aşkların vebaliyle,
Yüzü suyu hürmetine dizlerinin üstüne düşürülmüş suretinin
İdamına tanıklık yapıyorum.
Dilinden damlayan ağuyla ömrümün en can alıcı yalnızlığını çiziyorum...
Şimdi yankılı bir isyandır varlığın...


Üstüme düşen gün batımlarında
Yanacakken kızıllığıyla bir şehrin
Uzatsam ayağımı denize
Yok olacakken sessizliğim...


Eski bir polis arabasının,
Anlaşılamayan anonslarında
Kapasam kapıları zindandan misal
Son bakışlarınki bir idam yaftasından sebepleniyor...
Tırnaklarımla kazıyorum yosun tutmuş geleceğini
Adımın öncesinde bilecekken sesleri
Yankılanacak duvar gibi
Ölünecek yokluk gibi
Düşecek uçurum belliyorum gözlerini...


Yüzüme düşen çığlığın kırılıyor
Ellerimde kesikler
Yüreğimde acı
Dilimde bin küfür...



Vesikasız orospudan
Aldığım hayır duasıyla
Düşlerimi kurban ediyorum harına...


Gel diyor içimdeki ses.
Gel;
Gel ki daha çok batmayasın günahın çamuruna...


Konuşmak zul geliyor kafiyesini yitirmiş akşamlarda...
Pamuk helva ve elmaşekeriyle bezenmiş,
Balon hafifliğinde bir çocukluk çiziyorum ufkuna.
Çehresi aya denk gülümsemelerle
İçerisine nur dolmuş bir efsunu yakıyorum gecelerime...


Nasıl acıyor içim,
Nasıl yanmalardayım bir bilsen.
Boğazımı delicesine sıkan bir kâbusun ortasındayım görsen...


Üst üste koyulan hatıralarla örüyorum duvarlarımı...
Üç beş yolculuk sonrasında
Üstümde onlarca şehrin kiri
Yüzümde gayesi olmayan bir tebessüm
Ellerimde kanamalı akşamlar
Saçlarımda alışkın olmadığın bir rüzgâr...


Yıllardır mahzenlerde beklettiğim bakışlarını içiyorum bu akşam.
Yokluğunun başıma vuran sarhoşluğuyla,
Serkeş ninniler söylüyorum içimde kalan çocuğa.
Uykuya hasret sevgiler büyütüyorum bağrımda.
Yanağında kalan son gamzenin yarattığı boşlukla,
Panayır alanlarının parayla satın alınan neşelerini yıkıyorum umutsuzca...




Mayıs'2010 Aydın...