Kırık Düş

Güzel İstanbul'lar, güzel hatıralarla süsledi şanını.
Bir gece kulağına fısıldadım dünyanın en güzel yalanını.
Oysa anlamalıymışım, ay bile inanmıyormuş bana.
Gidenlerin yeri: Sonsuzluğun en bilinen adresiymiş.
Kalanlar sadece acıdan ibaretmiş.

Annem her yalan söylediğimde,
Yalan söylediğim kişinin halini de düşünmemi isterdi.
Ama anladım ki,
Dünyanın en büyük yalanı ortalıkta bir salgın gibi...
Ama inan bana sevgili,
Yalan bazen yüreklerin en büyük şenliği olur, kaybetmeyelim.

Senin dilinden düşmeyen 'aşk' bende kırıldı çoktan...
Biliyorum, dinlemek istemezsin: kırık bir düş hikâyesini...
Güneşler arkadaşın, toprak kardeşin olsun sevgili...
Attığın her adım güneş, değdiğin her yer toprak gibi bereket olsun.
Bırak bendeki bu hali, bu benim binbir halimden biri.
Sen sakın kaybetme 'ben'liğini...

Yaşamak sevmek gibi candan değil.
Yaşamak candan kırık bir parça.
Ve anlamsız her bir anım,
İçinde sen olmadıkça...

Bırakalım bunları şimdi...
Gidenler dönmeyecekler, uzaktalar, ufuktalar...
Yetinmekten başka ne var elimizde.
Sadece utanmakta ağlayanlar.

Anladım ki biz iki yabancıdan ibaretiz.
Biz,
Tarihe kazınan iki birer suretiz.