Kırık Ezgiler

I.
saatin öfkelenmiş tıkırtıları
savuruyor yüreğimizi
uzaklara
ta bilmem nerelere...
kirpiklerimizi kızartan bu yaşlar
kırık ezgileridir
ayrılığın...

yatıyor
bu dört duvar arasında
koklanmamış sevda
ki terkedilmekte
yüzünden kanlar akıyor..

bilmem ki olur mu kurtuluş
acılara durmuş
bu gecenin anılarından
diner mi
iç çekişleri şiirlerimin..

II.
tutabilmek şimdi seni,
kovabilmek geceyi
henüz doğmadığımız bir geceye,
üstüne aldığın o paltoyu
asabilmek gardropta ki yerine
ne mümkün be sevdiğim ne mümkün
seninle kuşların kanat çırpışlarını seyredebilmek
ve uluorta ellerinden tutabilmek...

haydi tutmayayım seni
seni biraz daha geçiktirebilirim belki
ama
dışarıda tozalayan kar
öyle de düşecek birazdan
böylede düşecek
omuzlarıma...