Kırık Kalp

çok kırdınız kalbimi...

göğüs kafesimde parçaları dağılmış bir aşk,
nefes alıp verdikçe ruhuma batıp duruyor.
var olduğum kadar inciniyorum size,
incitiyor yokluğunuz beni,
ben, siz olmadıkça
var oluyorum bu acıda,
göğüs kafesimde kendi cinayet aletlerimi taşıyorum,
ne zaman sizi sevmeye kalksam,
adımlarımdan kaybediyorum her yürüdüğümde size doğru,
tüm gidişlerimin sonu yalnızlık,
tüm yalnızlıklarımın başlangıcı oluyorsunuz,
ne zaman size gelmek istesem,
hasara uğruyor bir tarafım,
bir tarafım yokluğunuza amade...

oysa ben hiç taraf tutmadım;
bütünüyle sevdim sizi,
yani olduğu gibi...

kalbimi çok kırdınız...

oysa sadece sevmiştim ben sizi,
sadece bir aşktı benimkisi, bu kadar
fazlasında gözüm yoktu,
bir gece rüyamda görsem, bütün bir günü mutlu geçirebiliyordum
ya da sıkıldığınız bir anda öylesine attığınız bir "nasılsın?" mesajı,
içinde hiçbir sevgi unsuru barındırmasa dahi
yetiyordu bir nebze tebessüm etmeye....


kırdınız kalbimi çok...

birbirine uzak şehirler gibiyiz şimdi siyasi haritalarda,
farklı renklerle gösterilmiş ve yolları çizilmemiş iki farklı şehir gibi,
başka insanlar barındırıyoruz coğrafyamızda
ve benimkiler sürekli göç etmekte, bir çoğu size
bir kısmı da kaybolup gidiyor sınırı geçince...

kalbimi çok kırdınız...

oysa sadece sevmiştim ben sizi,
sadece bir aşktı benimkisi,
bir ömür tükensin istemiştim gözlerinizin önünde...

gittiniz,
hiç olmadınız,
hiç sevmediniz,
sadece bunun için gelmiştik belki göz göze...
bilmiyorum, pekte bir önemi yok artık
lakin bilmelisiniz;
kalbim çok kırıldı size...

şimdi yan yana iki farklı deniz olsak bile sizinle,
sularımız hiçbir zaman karışmayacak, çünkü;
"birbirleriyle kavuşmak üzere iki denizi salıverdi.
ikisi arasında bir engel vardır;
birbirlerinin sınırını geçmezler" diyor Rabb'im bir ayetinde,
ne denir ki;
Allah büyüktür,
elbet bu yük, taşınır kırık bir kalple...