Kırık Öykü

bir tılsımın ana ocağında
kanayan yerdir yüzüm
tüm yüzsüzlüklerin
ve bütün acıların aynasıdır artık gözlerim


bil ki ne gövdemin ışığı kaldı
ne de yansıma

söyle; şimdi

ne kaldı geriye ruhumun gökyüzünden
ömür bitti, yazgımızın durduğu yerde


kaç gün sonra limanlara vurur hasretin damağındaki tat
ve kaç fırtına dindirir içimde birikenleri
ki
nereye gidersem gideyim
peşimden gelmeyecek mi içimde ki gölgen?



artık;
ne yüreğimde kanayan yarasını durdurabilirim
ne içimde ağlayan kız çocuğunu susturabilirim
vurgun yedim sana bakan yanımdan


işte
bir yenilgiyi kabullenişin hikayesidir bu
yüreğime kılıç yarası gibi işledi o son cümlelerin



her gidişine virgül atmaktan tükendi mürekkebim
şimdi içimde ölümlü cümleler cinnet geçiriyor
önce;
cinayete kurban edeceğim kelimelerimi
sonra mahkum edeceğim gözlerimi karanlıklara



geceler dahi kuşattı damağımdaki nemi
gri bir hüzün bıraktın avuçlarıma
senden bana kalan yarım yamalak
kırık bir öykünün nakaratında
sustum..


suskunluğum
ruhumun uzak diyarlara gidişi değil,
sana olan sevdamın ağıt aryasıdır.



son b/ölüm
hadi şimdi göm beni
sendeki yanımın çiçekli mezarlarına