Kirik Umutlar

Hüzün demlerinde inlerken duygular
Dağ yamacından süzülen bahar gibi aktın
Suya hasret toprak misali gönlüme
Her şafak mutluluğunda
İçimi alevden yeis kaplar gece olunca
Güneşin küsüp dağ ardına ineceği an alır aklımı
Yarın; ya doğmazsan diye sabahlarıma...


Denize âşık martının kanadında
Rüzgâra kapılan kırık dökük umutlar yarışırken zamanla
Maviler karanlığa düşünce tükenirdi parçalı bulutlu düşler


Feri kaçmış, sokak lambası gibi kirpiklere hapsolmuş göz
Şafağa ürkerek varan ayaklar
Nafile çırpınışlarda çıkmayan can


Oysa yalnızdı
Sırılsıklam ıslanan yağmur ben gibi
Damla, damla çoğalırken ana rahminde toprağın
Bir sen
Birde ben
Karşılık beklemeden aktık tenha yüreklere
Tepeden tırnağa aşkcasına


Yine sen kokacaksın yağmur gülüşlü sabahlarımda
Yine aynı bardaktan çay yudumlayamama hüznü düşecek yüzüne
Ve yine ayrılık türküleri mırıldanacaksın sessizce
Sen ve ben
Kahramanı olacağız vuslatsız sevdaların
Yürek yangınlarının ucu yanık satırlarında...