Kırıkların Işığında

Sen.,
Suskun
Bir şiir gibisin
Anlamı gözlerden
Ìçeri süzülen
Ve ben.,
Her satırında kaybolurken
Seni anlamaktan
Öteye geçemem

Öyle derin bakıyorsun ki
Bir sessizliğin içinde
Yankılanıyor Dünya
Kim bilir.,
Hangi hikâyelerin
Yükü var
Bu keskin
Ve hüzünlü bakışlarda
Hangi yaralar?
Hangi sevdalar?
Hangisi daha ağır, kim bilir?

En çok gözlerin
Bir sonsuzluğa
Çağırır bakana
Bir sessizliğin
Ṣarkısı gibisin
Her bakışın bir dalga
Bir yankı
Bir iz bırakır içinde
Sözler ne fayda

Hangi kelime
Dokunabilir o derinliğe?
Zamana kök salmış gibi
Duran duruşun
Benden beni alır
Uzak bir yere

Belki bir vedanın
Hüznü var orada
Belki bir bekleyişin sabrı
Ama her neyse
Taşıdığın yüreğinde
Bir Deniz kadar
Geniş ve derin

Kim bilir kaç fırtına
Geçti üzerinden
Kaç Güneş doğdu
Karanlıklarından sonra
Kaç geceyi
Yıldızlarla süsledin
Kaç sabaha
Umudu işledin
Ve gözlerinin derinliğinde
Kaç umut
Kayboldu gitti

Kim bilir kaç kelime
Diline varmadan
Yankılanıp sustu?
Kaç özlem
Bir düğüm
Oldu boğazında
Ve kaç düş kırıklığı
Bir tebessüme dönüştü?

Karṣında kırıklarla dolu
Bir ayna
Her parçası
Ayrı bir hikâye
Her çatlağı
Işığı kendi karanlığından
Doğan bir Yıldız gibi
Başka bir renkle yansıtır

Karanlığın içinden
Süzülen ışık
Bir hayatın
Tüm tonlarını
Taşır yüreğine
Bir Gökkuşağı gibi parlar
Kendi hikâyesini anlatır
Ve sen.,
O ışıkların dansında
Kendi sonsuzluğunu
Buldun belki de
Kırılganlığında bir direniş saklı


sevay