Kırıldım

Kırıldım, evet… hem de en bildiklerime.

En çok güvendiğim ellerle boğuldum.

Sustum uzun zaman, içime konuştum.

Kimse duymadı… ama ben kendimi duydum.

Geceler delik deşikti yüreğimde,

Her sabah bir yama daha gerekiyordu.

Ama bak, hâlâ buradayım işte,

Demek ki umut, bazen en çok susanda yaşıyordu.

Şimdi yavaş yavaş toplamaktayım kendimi,

Kimseye değil, sadece kendime inanarak.

Çünkü bazı yaraları başkası saramaz,

Ve bazı acılar, sadece içten büyüyerek geçer…

Ama geçer.

Yavaş olur, zor olur…

Ama geçer.