Kırılgan Şiir

Umudu keşfetmek için mor nefesler biriktirdim
Gözyaşı sıcaklığında
Uzun ve tedariksiz yollarda tozlandı bilincim
Ölüm ertelenmişti yine de
Yüreğini ararken gecenin renginde
Ve paslı bir süngüye geçirilmiş özgürlüğümden
Sadece sen damlıyordun toprağa...


Cılız düşüncelerim var
Ve oysa son dietini ödedi korkaklığım
Çekilmez ayrılığa
Ruhumda dalgalandı nefesin, karanlığın sancısında
Mor kanatlı bir çocuk yangın oldu
Ve tutuklanmış ruhumdan geriye
Sana benzeyen sıfırlar kaldı...


Şimdi belli belirsiz bir hayalim ben
Suların köpürdüğü vakitlerde suçlu
Ve iki diz çökümü ağlayanım, mavi dizelerde
İçimde kırık kanadıyla güvercin çırpınışları
Sadece son yaprağında sonbaharın, dökülmeye yüz tutmuş
Toprak kucaklaşmasında arınırım
Seni, küllerinle sevebilmek için...

Ve kırılgan şiir
Şimdi dökül, Mezopotamya'nın esmer yüzüne...