Kırıntılar - 22

Yaşanan güzel günler,
Söylenen tatlı sözler,
Ve çekilen acılar,
Endişeler,
Tüm sancılar,
Unutulur...

Unutmak, bu ne güzel bir nimet
Unutarak yapıyorsun kendine hizmet...

Ayağa batan bir dikende,
Söylenen acı bir sözde,
Her gün göçen fanide,
Yol kenarındaki kabirde,
Sana kendini hatırlatan
Içten içe hep öteleri anımsatan
Aklına çakıldım dercesine gözüne gözüne bakan
ÖLÜM var!
Unutulmaz...

Ölümü unutmamak olsa bize armağan
Hep diri ve kendinde olmanı sağlayan
Unutulmaz bu gerçek unutturmaz faniliği hiçbir an...

Ölümün kendisi ölmüyorsa,
Dünyanın dönmesi durmuyorsa,
Berzah kapısı sürmelenmiyorsa,
Ve insan bu hakikatı unutmuyorsa,

Öyleyse, hazır olmak lazım ölüme,
Boyun eğmek gerek 'Her nefis ölümü tadacaktır/tadıyor/tatmakta' emrine,
Sabretmek lazım bu acılı döngüye,
Neticede, unutmayıp alışmak gerek bu değişmeyen gerçeğe...

14 Kasım.