Kırk Derece Yalnızlık

/Hüzün de bir sonatmış meğer/



Çamurla donatılmış eski tiyatro dekorlarında
saçlarımı perde perde açmayı severdi annem
gök bakışlı akşamın müezzin suyuyla yıkanırdı
bahçelerde vakitsiz ezan çiçekleri
kokular içinde dokunan bir korkak
korkular içinde okunan bir yapraktım yırtık.


aylardan yepyeni bir aydı yaşlandığıma şahit
adını koyacak kadar dinç olamayan dilimle
bakırın soğuk yüzünden sıcak bir tebessüm bekledim
dinlendiğim yorgunluk duraklarında
biraz Eylül biraz Temmuz'dum sanki
ve her yolcunun kalayladığı suçsuz bir sebeptim yalnızca
masumiyetin karanfilinde parlayan
beyaz sesli renklerin rahmiydi gözbebeklerim.


ama yaşam ambarında büyüyen sıska sarmaşık
karmaşık öykünün gizli öznesiydi


kanadını rüzgârda unutan dalgın yusufçukla
ateş böceğinin kemanında kalırdı hatıralarım
başımda deli tokmağıyla gönlüme vuran yaşlı davul ustası
çatılardan alnıma düşürürdü kiremit kırmızısı korkuyu
naftalin kokulu yorganın yamalarında birikerek
katığı olurdu çocukluğumun atıl bir acı.


tenimde kırk derece yalnızlık kırk derece ateş
hangi yöne dönsem peşimde yangın gülü
çehrem havaleli başlangıçlarda


çamurla donatılmış eski tiyatro dekorlarında
suçlarımı sahneye saçmayı severdi annem
oynadığım bütün oyunlar yarımdır bu yüzden
ve bu yüzden korkak ve korunmasızdır yüreğim
biraz Eylül biraz Ekim kokar üzerim
güzleri çevreleyen kırık bir çitti çünkü babam.