Kırk Gül

Sisliydi bakışların
Dumandı içimdeki dağlar
Göremedik birbirimizi
Kin kusuyordu dilin
Taşlar yağdırıyordu sevdaya ellerin
Ben dert dinliyordum
Sen gelmişine geçmişine sövüyordun
Halis sandığın bir kalbin.
Sahte sevgilerde boğulmuştu resimlerin
Oysa seni en iyi ben anlardım
Çok severdim
Ayağındaki çorabı
Yediğin ekmeği
Otobüs biletinin olup olmadığını düşünerek
Ben mi olmalıydım hedefi intikamının
Kimdim ben, neden?
Neden savurdun beni?
Neden zehirliydi bana uzattığın bal?
Acımadın, savurdun
Harcadın.
Benim suçum değildi ellerin yıktığı hayal
Sen mutlu ol diyeydi kan ter içinde koşuşturmalarım
Sevmeyi öğren diyeydi
Her eziyete katlanışım
Şimdi sen o kinli ruyana dal
Sihirli elmandan koca bir ısırık al
Aynalara bak kendi sevdanda kal
Hüzün ve gözyaşı doluyken
Gözlerime bakmadan
Beni de içine koyup duvara çarptığın çuval
Sence ben bir oyuncak
Bir aptal
Sadece lüzumlu hallerde kullanılacak
Bir mandaldım.
Eskiciden istemediğin eşyalarınla takas ettiğin
Al bütün hıncını benden al
Seni terkeden ise acıya rağmen kral
Kral kalsın o tahtta
Oysa kazanmak da vardı
Kaybetmek de vardı bahtta
Yorgan döşek yatıyordu içimdeki çocuk
Ah bir baksan gözlerime
O çocuk nasıl da hasta
Derdini cefanı, kahrını çekmekten bitkin
Ey şevkat, ey merhamet neredesin?
Bekledim sabrettim belki görürsün diye
Boşuna
Anladım sen sadece kendini sevdin
Bir gonca gül verdim
Kırk istedin
Sevgiyle kutsanmış bir papatya için
Boynuma sarılan saflık
O bembeyaz şiir
Utangaç bir gelincik
O bile yeterdi insan olana
Ama sen bakamazsın gözlerime
Korkarsın
Hiç kimseyi sevemezliğini çarparım diye yüzüne
Kin duyarsın
Ama boşuna
Yerle yeksan etmeye yetmez yaptıkların
Aşkta gurur olmaz ama
Şiir yazılmaz
Gül verilmez
Söz söylenmez
Kalpsiz insana