Kırk Gün

Sensiz kırk gün saydım.
Ufuk kararan bir rüya.
Kendimi sevdana adadım.
Yokluğunda karanlık dünya

Yokluk sensizlik gibi
Sensizlik ölüm sanki
Sen kaybedilen umut
ufka giden pembe bulut

Gece uzayıp gitti düşlerinle
Sabah son ışık gözlerimde
ecel bir nefes sigarada
ruhum çok uzaklarda

Uykuda ölüme direndim.
kaç kez denedim ölemedim.
küstüm sonra yaşama
Belki sana kırgınım hala.

Giderken bakmadın ardına
Anlamadın son firari gözlerimi
Kırgınım dedim yıllar sonra
yıllarca dua ettim oysa sana

Her gün yazdım sana
Kimini sana, kimini suya
denizin son dalgasına
umudun çığlığıya

Unutamadım yalnızlığımı
Unutamadım rengini mavinin
Sarhoş adım yürümenin
Şarkılar söylemenin

Seni unuttum kırk gün sonra.
Hatırlamadım hissetmedim.
Yaşıyorum ama hala ölmedim.
Kadere boyun eğdim direnmedim

Kırk günde yaşlanıyor insan
Tükeniyor tüm umutlarım
Seni kurtarmak içindi firarım
Açmadım çaldığın hiçbir kapıyı

Gözlerimi ve hislerimi kapattım
Kendimi bilerek ateşe attım
her fani gibi yaşayasın doyasıya
düşleyesin gülesin ufka

Unutanı unutasın diye sevgili
Senden aldım güzelliklerini
Yasaktı düşlemek seni
düşlerimde tutmak elini

feryadımı kim işitir ki
kim dindirir kanayan içimi
soğuk buz yalnızlığı
özlemle büyüyen ayrılığı

feryadımı kim işitir
kim dindirir kanayan acıları
soğuk buz yalnızlığı
özlemle büyüyen ayrılığı