Kırk Yamalı Bohça

ben ruhuma mimozalar açtırıp
kırk yamalı bohçasını taşıyan kadın
en beyazı buz beyazı yaz beyazı gibi
aklandım ağlayınca



ben güzel hatıralar ülkesinde
içimin şezlonguna uzanıp
başka bir evrende dahi bulamayacağım
güneşimi soludum



ben hatıralarımı oyalı düşlerimi
çocukluğumun kırmızı pabuçlarını
çıkınladım kırk yamalı bohçaya
yüreğimdeki değişmez tanık biliyor
nefesimi hep sevdiklerime verdim



ben kırk yamalı bohçamı alıp
ağlar türküler eşliğinde yürüyorum
baharları uzun süren ülkeler gibiyim
keşfedilmemiş nice gökyüzü varken



gözlerime karanfil kokusu çektim
hayatı sevmeye sürmelendim


(queen)

poem