Kırmızı Bir Akşamüstüydü

Kırmızı bir akşamüstünü gecenin laciverdine devrederken
Alanlara indi sevda
Ay gecenin hüznünü aydınlatıyordu loş bir kuytuda
Ve sen buğulu bir resimdin duvarımda asılı
Dile döküldü aşkın tınısı
Utanmadan...
En özgür ayak sesleriyle haykırdı
Bulutların beyazında sevdim seni
Bir güvercin kanadında
Sabah seherinde öptüm gözlerinin rengini
Varlığımdan uzakta uykudayken bedenin

Bir ömürlük nefes olurdu tebessümün
Nerden bileydin
Gözyaşıma sakladım adını
Ağlamıyorum kaybolma diye
Kırmızı gül goncasından sözler biriktiriyorum
Kurak coğrafyama sen tadında
Bileydin
Duvarların aşılmaz olur muydu
Kilit vurduğun kapılarda
Buz kesiği sancılarında
Nöbetler tutulur muydu....

Dört mevsim leylak kokar bilirim
Adım attığın sokaklar
Saçları kumral
Küçük dilenci kızın gözlerine değmiştir gözlerin
Hiç değmediğim sesin
Fırat'ın özgür suyu kadar berrak ve ölümcüldür bilirim
Adım diline düşseydi eğer
Toprağım can olurdu yürüdüğün yollara
Şimdi
Kayıp kentin
Kayıp köşe başlarında
Yarına hüzün taşımakla meşgulüm

Kırmızı bir akşamüstüydü
Sokak ay ışığına hasret
Aşk dile geldi yokluk zamanlarında
Elbet sokaklar kavuşur ayın nurani ışığına
Ben gözlerinden uzak
Avuçlarımda hüzün

Her zamanki halimdeyim
Beyaz bir kağıt
Kırık bir kalem eşliğinde şenlenir
Saçlarından başlar sözcükler
Gözlerinden feyz alır
Masum bir resme bakar şairin
Ruhunun gölgesinde küçük bir yerdi umudum
Sensizlik bahtıma yakışan

Gece laciverde döner birazdan
Hasret bana
Ay sevdiğine kavuşur
Ben acılara

Beni duyuyorsan uzak bir semtin uzak sokağından
Çevir gözlerini gözkyüzünün en kuytusuna
Derin bir soluk al aşkımdan
Ayaklarının değdiği yere yıldızlar atacağım