Kış Bir Ağaç Ve Kedi

Ne hoş!
Kar yağıyor ağırdan
Pencere başındayım
İki elimin arasında başım
İzliyorum belli belirsiz bakışlarla
Ya da süzüyorum pencere önüne üşüşen kar tanelerini...

Gözüme ilişiyor ağaçlardan biri
Duruşunda bir asalet
Meydan okurcasına kış'a ve kar'a
Dimdik duruyor...

Kökleri ile bağı o kadar sağlam ki,
O güven dallarına aksetmiş
Tek tük kalmış sararan yaprakları
Kar tanelerine eşlik ediyor düşüşte
Öyle ki, incinmesinler diye
Altlarına döşek oluyor...

Ağacın dibine tünemiş bir kedi
Belli üşüyor hem de sımsıkı
Sığınak görmüş dev cüsseyi kendine
Masum bakışlarla etraftan medet umuyor...

Kış inmiş yeryüzüne
Yalnızlık çökmüş bir çok yere
İşte o masum kedinin gözlerinde
Ve titreyen bedeninde
Mevsim tecessüm etmiş tüm ihtişamı ile...

Takıla kaldım ağaç altındaki kediye
Fark etmedim uzun bir ara
Yağışı artan kar süzülüşünü
Sanki örtmek istercesine yağıyordu
Yalnızlığı,
Kimsesizliği,
Yoksunluğu,
Ve soğuğu...

Şöyle gözlerimle seyir edince etrafı
Beyazın parlayan ışığı
Toprağın en kara yanı
Yer değiştirmiş ve kar örtünmüştü
Sonbaharın geriye kalan kalıntıları...

O, görkemli asil ağaç
Ve gövdesinin muhafazasındaki minik kedi
Aynı karede
Yer değiştirmemişti
Beyaz örtü onları da sımsıcak sarmalamıştı...

Ne hoş öyle değil mi?
Yaradan'ın tasarrufu,
Gören gözlere
İşiten kulaklara
Düşünen beyinlere
Görünenin ötesinde sunduğu güzellikler...

Yeter ki bakmayı bilelim...

Aralık/2012