Kış Güneşi

akıyor zaman
yağıyor kar, kankırmızı
kapatıyor etin ve kemiğin yüzünü
insanın gülüşünü... karanlığa astığımdan beri
külünü atıyor yıldızlar...gir içeri!
ölüm almasın seni..
.
hep uyarmıştım, iki yüzlüdür insan
iki yüzlü dünya gibi...
riyakar giden bir havada
sözümün gamzesine dolan su
boğar seni...dalma içeri! ..

bana kalsa asır edeceğim üç günlük ömrü
lakin
hazırlık başka tarafa(!)
başka tarafta kendimi bitirdiğim
o kadar belli ki! ..

ey bir öpüş uğruna
rahmime düşen bebek
sevişmelere, kandırılmalara, bir de savaşa dair
sana hesap vermeliyim şimdi

lütfen
masal dinler gibi dinle beni!

her hayat
kan ve tuz taşır ölüme ya
sen yine de
katlan ve soluklan haydi! .

unutma!..
zahiri bir resimdir yaşamak
aldan ve bak!
nasıl okuyor zamanı, saatin tıkırtısı
ve inanmazsın belki
yeniden şekilleniyor kar....apak...
ne var ki
ısıtmıyor insanı kış güneşi...