Kış Sabahı Ölüm

Soğuk bir ocak sabahı
Alıp çok yükseklere uçurdu
Koskoca bir çınarı,

Oysa ne kışlar görmüş geçirmiş,
Ne yollar kat etmişti buraya kadar,
Ta ki bu kış sabahı
Son sabahtı karlı Merzifon sokaklarında.
Bir sükûnet hissediliyordu
Soğukla beraber her zerrede,
Rüzgâr buz gibi esiyor,
İşliyordu ilik ilik her yere.
Sıraya dizilmiş bir safta insanlar,
Bir cübbeli imam,
Yeşil bir tabut oluşturuyordu
Bu durgunluğun ıssız tablosunu.
Fazla değil sadece dört tekbir,
Dört tekbirle omuzlardaydı koca çınar.
Yine yeşil bir cenaze arabası
Aldı götürdü koca çınarı,
Yolda her görenin ağzı kımıldıyor
Ve hayatta bir nefes olsun
Ciğerlerine ölüm soluyorlardı.
Yolculuk vardı şehir mezarlığına
Elveda derken herkes
Pes diyordu koca çınar hayatına
Bembeyaz karların üstünde
Yine bembeyaz bir kefen
Hala kanıyordu kapanmayan yarası,
Yüreklerde duyuluyordu sızım sızım
Bu kez gerçekten ölüm acısı.
Karanlık ,dipsiz bir kuyu
Bembeyaz bir misafir bekliyor kucağına
Emeline kavuştu ve düğümler çözüldü.
Bir yığın tuğla yattı kefenin üstüne
Kalkmamacasına bir daha
En yakını bile elinde bir kürek
Bekliyordu toprakla,
Ardından herkes bir hışımla
Ama herkes, üçer kürek salmakta.
Gözyaşları yeni uyandı gaflet uykusundan,
Hıçkıra hıçkıra boşalmakta
Şimdi bilebilir miyiz çıkacağız sabaha,
Sonra titrek bir ses ?ruhuna el-fatiha?.

O an bir ibret dedi fani dünyaya ömrüm
Unutma ki kapıda ve pusuda seni
Her daim bekleyen soğukkanlı ölüm?