Kısa Metraj

I.
(Şimdi izleyeceğiniz fragman(değil)dır.)
Işıklar kapalıydı, ışıklar hep kapalıydı...
Sonra aydınlandı bir ara ortalık
Ortalık toz duman...
Sahipsiz bir replikti dudaklarındaki
Anlatım bozukluğu olsun istemem devrik cümlelerimde
Anlattıklarım küfürle bezeli, anlattıklarım bozuk zaten.
Son kullanma tarihi geçmiş bir konserve kapağı ölüme neden
Perde açıldı
Şimdi çıplak bedenler sahnede
II.
Doğum anı, çığlıklar, bağrışmalar, kahkahalar
Fakat ağlayan birileri var
Duyuyorum...
Ciğerleri yeni açılmış, asidi kaçmış galiba biraz çalkalanmış.
Bir beden, şimdiden rolüne alışmış.
III.
Çatısı ettirgen olsun istemiş ve evinin mavi kapısı
Eskide olsa topuklarını okşayan bir halısı ve tek içimlik kahve fincanları
Bir de gözyaşlarını akıtacağı yastığı...
(Fiyasko!)
Dekor sadece hayat
Adı kadar umut vermeyen, alabildiğine gri
Ve çoğu sahnesi bir afet tatbikatını andıran


IV.
Makyajları külden yapılmış oyuncuların ve elbiseleri yok ilk sahnede
Çıplak gelmişlerdi sahneye şaşkın bakışlar arasında
Ve sonra yalan, biraz kırmızı, biraz ekoseli bir yalnızlık giydiler üzerlerine
Sivri topuklu cellâtlar basınca eteklerine ilk maskeleri düştü
Üzerine çöken edilgen bir çatının altında kaldı hayat
Her şeyden biraz hiç almış
Çoğu zaman hiç kalmış ya da hiç kalamamış bir beden enkaz altında
Orada kimse var mı? sorusuna bile şıklar doğrultusunda cevap veren
Küçük bir delikten nefes almaya çalışırken hayatta kalmak için
Küçük bir delikten zevk alanların basıp geçtikleriyle savaşan
Uzun yolculuklarda ya da can sıkıntılarında tarak gibi çorap gibi ihtiyaçtan sayılan
Bir kadın!
V.
Oysa güzel bir aşk hikâyesi yazmaktı amacım
Dedim ya ettirgen çatılı, mavi kapılı bir evi olacaktı
Fazla eşyaya gerek yok çünkü mutluluktan yer kalmayacaktı
Olmadı!
Öyleyse, ‎kopsun artık beynimin film şeridi
Madem mutlu son olmayacak sonunda.