Kısaca

Anladım ki; bir insanın en güzel zamanları bebeklik zamanlarıdır...
Anlamazdık bir şeyi, gülümserdik...
Severdi herkes bizi ve masumduk henüz...
Kirlenmedik, zaman bize çamur attı üç şeyle:
Aşk, para ve ihanet...
Ve bizi bitirdi bu üç şey "yar" olup da birleşerek...

İçimden yaşadığım zamanı uçak yapıp atmak geliyor.
İstanbul köprüsünde, denizlerde binlerce zaman görmek...
Var olmanın zerresi bile mutluluk verirken,
Ve nefes almanın huzurla birleştiği bu dünyada,
Bizi mutsuz yapan tek şey "insan"lardır.

Unutmamalı ki;
Sert görünen bir yüzün altında, onu yumuşatacak sinirler geçer.
Bir kalbin altında ise binlerce fersah...

Başta herkes tarafsız ve iyi görünür.
İç dünyası hayallerle dolu insan serttir, kırılmaz.
Ama hayalini kaybeden insan kırılgandır, yenilir.
Geçmişe bir silgi arıyorsan,
Sana bundan sonra "zaman" değil "hayal" lazım.
"Zaman" sadece ilaçtır.
Ama "hayal" kalemsiz bir alemdir.
Çünkü sadece senindir.

Önyargılı dünyana, ön hazırlık yap bir kere...
Kötüyü bilmezsen,
Hayat seni acı çektirerek buna alıştırır.
Ama uçurumun dibi göründüğü zaman, iyiliğe kaçarsın.
Bunca zaman için Allah'a şükretmemişken,
Bir acın için O'na neden dert yakınırsın?

İnsanlar eski olan şeyleri değiştirmek isterler.
Peki ya yüzlerini?
Her şeyin yedeği olduğu gibi iki yüzü vardır insanın...
Ama unutmamalı ki insan da iki kişiliktir ruhunda...
Kimi zaman sohbet eder, kimi zaman gidişiyle biter,
Ama birinin yok ettiği dünyayı,
Gene biri var eder.

İnsanlar çöpe atılmayacak kadar değerli "eşsiz"dir.
Fakat yol ayrımına gelince kimse seninle yolculuğa çıkacak kadar "vefa"lı değildir...