Kışı İzleyen Aylak Şair

koyu bir duman tüter bacalarında evlerin
rüzgarla saklambaç oynarlar gibi,
koşuşturup durur incecik dalları söğütlerin
durun söğüt dalları... beni de sobeleyin

bir kar fırtınası bastırır geceden
bütün ayıplarını örter fakir mahallenin
sabah her yan bembeyazdır...sanki kristalden
parmak uçları üşür sade ellerimin

yağmur yağar, cama vurur bazı sabahlar
sessizce kararır yüzü perdelerimin
dışarda bir çocuk,
bakkal dönüşü ıslanmıştır... ağlar
tıpkı bütün çocuklar gibi,
koparmıştır köşesini ekmeğin

kadınlar ve erkekler çıkarlar az sonra
rüzgardan tersi döner bir şemsiyenin
hiçbir şeye değişilmez elbet keyfi
yanan soba başında yağmuru izlemenin

lakin herkes şair değildir ki
oturup aylak aylak,
sokakları izlesin...