Kıskanılan Bir Şair

Bir şair vardı,
Geçmişten günümüze gelen,
Adı neydi hatırlayamıyorum,
Şiirleri hala kulaklarımda çınlanan.
Evet bir şair vardı,
Yaşamıyla ,şiirleriyle kıskanılan.
Kıskanmak yetmedi elaleme,
Sürgün edildi uzak ellere,
Sandılarki kilit vurduk kalemine,
Kılıç sürdük dillenen şiirlerine.
Akıllarına gelmedi,
Kıskanmakta birnevi insanı yüceltmekti,
İnsanı sevmek,
Sevmeyi öğretmekti.
Bunu nereden bilebilirlerdiki,
Zeyni kıt,beyni kof olmuş,
Kalbleri sevgisizlikten kararmış durmuş.
Pişmanlar şimdi kıskandıklarına,
Kelepçe vurup ellerine,
Sürgün ettikleri için uzak diyarlara.
Halk sevmiş,gönüller benimsemiş size ne?
Bir kalem nasıl yetişiyor biliyormusun durma söyle?
Söyle kıskanmak senin benim onun neyine,
Arşa taşımalıyız o'nu biz kıskanmak yerine.
İş işten geçti,
Şairi canından bezdirdi,
Güzelim memleket özlemi.
Kıskananlar şimdi rahatlarmıki,
Gözleri bağlı,elleri kelepçeli olarak sürgün ettiklerine.
Sanmıyorum,
Gelmemiştir akılları başlarına,
Yetişse o'nun gibi bir şair daha,
Acımazlar,
Sürgün ederler bu seferde hizana.
Kalemi kırık,dili kesik gözleri bağlı elleri kelepçeli olarak.
Anlatmak,
Yazmak,
Söylemek istediğim çok şey var ama,
İşte ama,
Görüyorsunuz,
Biliyorsunuz
Kıskanılıyorsunuz,
Ve sonunda sizde sürgün edilip yok oluyorsunuz.
Şimdi susmam gerek.......