Kist

Sen kalbimi kemiren kist
Şüphem yok sen de bir gün bürüneceksin toprağa
Ve geceler giyecek en siyah rengini matemin

Büyük balığın küçük balığı yuttuğu bir okyanusta
Hep en küçük balıksan eğer
Yalnızca güçsüzleri yargılayan bir adalet sistemini
İdam edeceksindir anarşist bir ruhta.

Hiç anlaşılamadığı için kendini sessizliğe mahkûm eden bir filozofsa
En yakın arkadaşın
Beğen kendine en unutulmuş mezarlardan bir mezar
Çünkü talih asla değildir küskünlerin yanında

Çok acı çekenler sevmez sözü uzatmayı
Bıçak kadar keskin ve yaralayıcı
Bir şarkıyı çalarlar mistik bir enstrümanda
Ve şarkı sorar: Ya çarmıha gerilen İsa bir illüzyonsa?

Sonsuz bir gözyaşı kilitlenirse gözlerinde
Rengi ne olursa olsun bakışlarının; gördüğü şey siyahtır
Gül bahçesindeki yalnız bir yabani otsan
Hiç senin için ötmeyecektir bülbüller
Ve yabani otlar güllerden azdır.

Sen kalbimi kemiren kist
Bu 21. Yüzyıl tükenmişliği ile
Seni anlatmak için söylenecek her söz ikinci eldir
Ve Sonunu bildiğin bir filmi izlemek gibidir
Seni sözcüklerle resmetmeye çalışmak;
Beceriksizce döker seni tuale titrek ellerim.