Kıvam

Göz değiyor

Tanıdık tarlalarda

Yeni yeni kuytular

Benim gibi yapmışsın

Göğsündeki evlere, yollara

Mayın döşemişsin

Başlarını yaslıyorlar

Ama geri sayan saatleri duymuyorlar

Bilmedikleri şeyler var, değil mi?

Küçük, güzel ayaklarının altına

Ne cehennemler sakladın…

Çekiştirdikçe senin dudaklarını

Geriliyor diline doladığın ipler

Gülümsemenin ardında saklı

Onlara doğrulttuğun namluyu görmüyorlar

Ne olacağını bilmek

Ne ağır...

Bilmezliğin mutluluğundalar

Sonsuzluk aldanışındalar

Bırak

Biraz daha oyalansınlar

Sonra nasıl olsa

Gideceksin,

Gidecekler,

Gideceğiz

Zamana râm edip

Tükeneceğiz

El değiyor

Deniz gergin

Deniz kıpırdanıyor

Nefes nefes dalgalanıyor

Konuşmak lâzım ama

Ağızlar kayıp

Kelimeler yastık altına süpürüldü

Çizgiler aşılıyor,

Sınırlar darmadağın

Yok artık bilinen bir ayıp

Belki biraz utanmak üstünkörü

O da cilvenin şânından

Ki hızlı geçecek bu sahne

Haz almasıyla başını geriye atıp

Dudak değiyor

Ejderha soluğu

Kor demir

Buğu tutmuyor ki ismini yazayım

İbrâhim’in ateşine

Ağzıyla su taşıyan karıncayım

Bir damla, bir damla daha…

Susuzlukla kıvranıyorum

Bunca kan ter arasında

Bir yağmura duâ etsem bile

O yağmura çok uzaktayım

Ten değiyor

Arzın merkezi olmuşuz

Bir demir çekirdeğin üzerinde

Eriyik akıyor

Aramızda kalsın ama

Bu ateşten Tanrı pek korkuyor

Yarım kalmış şiirlerin geçit töreni

Yıkılan mısrâların altındayız

Ne bulduysak bu yıkıntıdan

Temâsımızla canlanıyor

Dil değiyor

Tomurcuklanan kelimeleri

Ayaz vurur

Ürpertir üstelik

Tüyler diken diken olur

“Hani konuşacaktık?” diye düşünürsün

“Ne konuşacaktık?” derken unutursun

Bir dil, bir insan filân değil

Sen insanı lisânsız avutursun

Can değiyor

Şimdi denizde gelgit zamanıdır

Yükselir sular

Taşar kuytulardan

Kıyılarda eller pürtelâş

Her çizgiye koşturuyor

Ve sonunda geldik

Sevgilim, pek yorulmuşuz

Büyük başlayan hazlarla

Kıvâmını bulmuşuz