Kıyamet Vahyi

Ruhuna şeytanı satmaktan geçer büyüsü aşkın
Günahın şeftali tonunda sesi çalınır kulağına
Yalanların gerçeğe çelme taktığı korularda
Çağırdığın türküler ağıt olur deler bağrını göğün.
-Ruhsatsız bir hançerin kenarına kazınmış sevda kelimelerine dair-

Solgun bir baharın beşiğinden kaçmış delilikle
Evlendiği günden beri huzurum
Kıskançlığın pençesinde narkoz krizindeyim.
Uyuştukça kalbimin köşesi
Biraz daha bağnazlığı arzular
Rüyamdan çaldığım gecenin çatıladığı ruhum
-Yıldızların ninnilerine yazdığım gün ışığı görmemiş küfürlere dair-

Hangi sokağın ortasında kalmışsa alnımdaki yazı
Kendi içinde suskundu, dışarıya çığlık
Barok bir tablonun en köhne figürü gibi
Köşeye sinmiş gölgeler içinde bir varlık
-Mütevazı yaşamların pırıltılı gölgelerinde yaşamaya dair-

Hangi çıkmaza sürdümse adımlarımı
Dipsiz bir kuyuya dilek niyetine düştüm
Ağızlardan yükselen duaların buğusunda
Şeytanın yaması oldum da
Karanlıkta boğdum gelecek denen tırıvılıyı
İnsanlar bana küs ben insanların teninde ucuz bir süs.
-Aşkın şefkatli kollarında eziyete maruz kalmaya dair-

(Peri yaması tinimde peydahlanmış gök gürültülerinin
Korkuttuğu çocukları sarmaya çalıştım
Yılan sandılar, gözyaşlarıyla ıslanmış yapışkan tenimi hissedince
Sonra yandılar kendi içlerinde)
Tanrı'dan gelen kıyamet vahyindeyken kıldan ince boynum
Donmuş parmak uçlarımla İsrafil'e fısıldadım:

Eğer gökyüzü hayal tutsaydı
Gündüz yıldız kayardı...