Kıyametim Olurdu!

sensizlik, kıyametim olurdu, ağlardım
yalnızlık duvar duvar gelirdi üstüme
bir mahkum günbegün tükenirdi içimde
zaman kilitli kalıverirdi yüreğimde

sensizlik, kıyametim olurdu, ağlardım
gözyaşı ile yıkasam da yokluğunu
hüzün yağmurlarında yeşermezdi varlığın
dokunamazdım sonsuz kalbine

sensizlik, kıyametim olurdu, ağlardım
yaşamak ne kelime, ölümcül nefeslerle
adını yazmak gibiydi buzlu camlar üstüne
anbean silindiğinde buğulu adın

sensizlik, kıyametim olurdu, ağlardım
yürüsem yollar bomboş, ıssız ve karanlık
ümidim titrek, varılacak yer uzak mı uzak
ayak izlerini kaybettiğinde gözlerim

sensizlik, kıyametim olurdu, ağlardım
yürü derdim kalbime, hadi git ona
çal gönül kapısını ve konuş onunla
tüm cesaretimle vardığımda kapına
tükeniverirdi kelimeler, susardım

sensizlik, kıyametim olurdu, ağlardım
ama sen duymaz, ama sen bilmezdin
hiç soramadığım o soruyu düşünür
?hayır!? cevabını duymaktansa
binlerce kez ?evet!? düşlerdim

sensizlik, kıyametim olurdu, ağlardım...

18.09.09