Kıyı Kent

Kıyı kentin ışıkları söndüğünde,
Maviyi yok ederdi gün...
Siyah bir hüzün düşerdi geceye,
Acılı bir şiir...
Şarkı nakaratlarında aynı telden çalınmış
Ayrı yitirilişler diziliyordu karanlıklar boyu...
Yüz çizgilerine anlam veren o yaşanmışlıklar,
Aynalarda nefret ve serzeniş etkisi yaratıyordu.

Kıyı kentin sessizliğinde,
Kıyıya vuran ayrılıklar...
Gecede pişmanlıkların fotoğrafıydı,
Kaybetmişliğin aşinalığı...
Bütün yüzler aynı acının rengini taşıyordu.
Geceyi, geçmeyen zaman uzatıyordu.
Kayboluşlar varoluşları eksiltirken,
Ölümler büyüyordu sessizlikler boyu...

Kıyı kente henüz güneş doğduğunda,
Gecede ölümü yaşayanlar, sessizce çekilirler köşelerine...
Hayat hiçbir şey olmamış gibi devam eder,
Yeni bir gece doğuncaya kadar...