Kıyıdaki Çığlıklar

''Bulutları acının habercisi gibi sürükleyen rüzgar
İstediği yere çoktan varmıştır''

Bir kasabanın üzerine üşüşmeye başlar, toprak tozları.
Acıtır genç kızların sahipli gözlerini...

Çok geçmeden iner tepelerine yağmur
Islanır kınalı saçlar,yapılarda çalışanlar.

Vişne renkli kiremitlerin kapısını çaldığında
Üzüntüyle karşılar bunu yeni doğmuş yavru kuşlar.

Alnından akan terin yaşını silmeden,
İkinci kez alır ellerine çimento kağıtlarını
Uzamış sakallarını kurulayan ihtiyar işçiler...


Güneş dudaklarını göstererek çıktığında ortaya:
Çocuklar koşar gök kuşağı renklere
Sahiplenir küçüçük yürekleri
Kimisi kırmızıyı
Kimisi maviyi
Kimisi sadece güneşi...


Yeniden gürlerken gökyüzü
Şimşekler düşmeye başlar tarlaya
Genç aşıklar bekler kapı önlerini
- ki yagmurdan sırılsıklam..
Koşar zayıf kadınlar bahçe önlerine
Ellerinde mavi önlük ve çanta,
Giydirirler renklere koşan çocuklarını
Gönderirler okul yoluna
Çamurlu ayaklarında taşırlar
Yagmurdan kaçışan kent böceklerini...


Yağan aslında yagmur değil zulümdür
Varoşun kıyılarında yaşayanlar için,
Sidik kokan kirli sular hücum eder evlere
Doğa yoksulluğu dinlemez bile,
Üst üste yığılır fukara eşyaları,
Kadınlar lanet yağdırır kaderlerine

Yankılanan sesleri ;
Ürkütür kundakdık bebeleri,
Kaldırır ellerini dua ederler tanrıya
İstemezler benzesin kaderi beşikdekinin,
Bu zulmü biraz sonra bereket sayarlar
Tövbe sesleriyle kapatılır kapılar...

Vakit gece yarısıyken
Damlardan duyulur çığlıklar
Bu korkutucu şey
Naylonun rüzgara olan isyanıdır,
Birazdan susturur kendini
Ve başlar yeniden yagmur,
Dışardan duyulan yagmur sesi
Artık yakındır kulaklara
Hatta alınların tam ortasına....