Kızıl Ömür

Gelgitlerimin sebepsizliğinde yine kızıl bir gün,
Çay bardağım yanımda,yarım,soğuk,ölgün..
Bir gün yine,ruhumun boşluğunda gezinen
Sonlarını umudumun,kendine rızık edinen..

Deniz..Mavimiydi,ben rengini unuttum
Gökyüzü hep siyah kalmış aklımda.
Ben uykunun sonsuzluğunda çürürken,
Kim bilir kaç renk kaybolacak arkamda...

İki dudağımın arasından neler çıktı neler
Kimine güller vardı,kimine kanlı hançerler
Şimdi ise acı var her kelimenin izinde,
Tek sözüm artık benim,sükunetin sesinde..

Yanarken içimde ateş,hep üşüdü ellerim
Düşüncem ağırlaştıkça hep taşıdı ellerim
Ama boşluğa mahkum,kanadı her gün içi
Ömür boyu elimde tuttum koca bir hiçi..