Kokusuna Hasret Toprağım

*..arayan belasını da mevlasını da bulurmuş..*

ben sılaya düştüğüm günden beri
düşümdeki kara bulutlar dağıldı

her kalem elime aldığım zamana kırılan kalbin tamirine sayıldı
her satırımın son saniyesi yüreğim kaynardı
gönül boşluğuna savrulan umutlar

bu kadar sevdaya ölçüt var mıydı
kısa bir an diliminde tutku sayıldın
yıllara dağıtsan bitmez yüreğimin seher yeli
seni çok sevmişsem yüreğine hasret kalışım
beni sana çeken gönül bağımın sesindendir

sen var ya
döküldün yüreğimin boşluğuna
anılarıma tomurcuklandı fidan boylum
yaşam cenderesinde şakın bakışlarınla boylanırken
sen doluyordun içime yarından yana

sen gürbet kuşu
bense sıla hasretine kaldığım günlerde
toprak kukusunu özledim
kokusa hasret kaldığım gülüm

sevdası gürbette kalsın
bir sabah cemresinde ayaz vaktinde
kuş sesi ötüşünle sarsıldım
yüreğim soğukluğa uyandim

g/özlerim seni gördüğün anlarda
teselli olur mu bilmem
tek bildiğim yüreğimle b/ağladım

uğur ola şen ola düğün çalgısına
hasret kokuyordun içimdeki fidanlara
aktın sularıma yüzen gül gibi

bazen resmine bakmak isterim
sakın ola çirkinim diye duygular taşıma
bana yüreğin yeter gülüm
gözlerim hatırlarken düştüm yollara

kader mi diyeyim nasıl bana geldin
yüreğim sensiz sevdaya boşluğunda
bırakma sakın gönlüm senden dem çalıyor
yorgunluğun acılara sardım

gelecek sabaha bekle
bir gün çıka gelirim kapına kovsan da darılmam
neden mi
seni gördüğüm yeter

sılam a kardeleni karlar sardıysa eğer
ben sana çeken o yüreğindeki sevda bağları ...
.sonsuzluğun güneşiyle duygular yoğunlaştı

kerem gibi yandı küle döndü
aslı çaresiz yollara kaldı
hasret kaldığın gönül verdığın
yüreği yandı küllere döndü

korkusu yetikti gözleri yağmur
sele döndü sevdamın ardında
aradım sevdamı s/ellere s/aldım
kokusuna hasret kaldığım
toprağım...

29*03*12*Karataş