Kömür Kokan Mahallem

Hiç kimsenin saçına
Rüzgar bu kadar yakışmazdı
Ve onun saçları
Hep gül kokardı

Ağaçlar yağmurlarla ıslanmaya başlayınca
Daha yere düşmeden damlalar
Biz yürümeye başlardık
Sokakları kömür kokan mahallede

İlk durak belli
Sedef teyzenin evi
Biraz muhabbet
Biraz da hasret
Geçmişin tozlu hatıralarından
Sıcak bir muhabbet ısırtırdı içimizi
Uğurlarken bizi
Evler eşlik ederdi
İki katlı
Mütevazı
Ve müstakil evler...

Sonra adımlar götürürdü
Bilindik bir parka
Annelerinin yanında çocuklar
Salıncağa binme telaşında

Rüzgar eserdi
Çıldırasıya
Bir gül bahçesinden geçiyoruz
Sanırdım ben
Saçların dalgalanırdı rüzgarda
Ve en çok saçlarına yakışırdı rüzgar

Yürürdük yan yana
Keserdi önümüzü az ilerde
Bilge oynayan çocuklar
Sokakları kömür kokan mahallede
Ortak olurduk oyunlarına
Çamur içinde çocuklar
Oynardık bilyelerle
Akşam ezanında
Annelerinin sesi duyuluncaya kadar

Yalnızlık zor gelmezdi hiçbir yerde
Sokakları kömür kokan mahalledeki kadar
Ayaklarım ilk adımda takılı kalırdı

Hiç kimsenin saçına
Rüzgar bu kadar yakışmazdı
Ve onun saçları
Hep gül kokardı
Şimdi gitti
Ne saçlarını bıraktı geride
Ne de gül kokusunu
Rüzgar eser yalnız başına
Bir de ben dururum yalnız
Kömür kokularının tam ortasında