Kömür Kokuyor Buralar

Can çekişen bir avuç insan var içimde

Öyle derinden öyle kederli

Hangisine baksam hangisini sorsam

Kendimle karşılaşıyorum...

Beni böyle ellerim kollarım bağlı 

Bu şehirde bırakıp neden gittin ki Maria

Neden apansız bir kış gecesi kayboldun 

Mumlar daha sönmemişti oysa

Daha yeni uyumuştum ben

Her gece kaçmak için çıkıyorum şimdi 

Yine aynı sokakta aynı yağmura yakalanıyorum

Tenime işleyen ayazı umursamıyorum 

Mandalin kokuyor kaldırımlar...

Ve gülmeye başlıyorum sebepsizce 

Alıştım artık biliyor musun

Yalanlara

Yalnızlığa

Ve de kırılmalara alıştım artık...

Bak yine geri geldim Maria 

Tanıyabilecek misin beni bu halimle

Beni bıraktığın gibi bulabilecek misin

Yahut intihar eden gözlerimi umursamadan

Yine çekip gidecek misin kanlı ay çıktığında

Yine habersizce

Yaşlı kapımı açık bırakıp

Karışacak mıydın karanlığa

Bilemeyeceğim....

Oysa ben çok geç öğrendim

Zamanın gerisinde takılıp kalmışım 

Elmaların yeşil olduğu günlerdeymişim

Hava kömür kokmuyor...

Yalnız ve kalabalık değilim

Nolursun yaklaşma Maria

Yapma...

Tanrı'nın bir cezasıydı geçmişte kalmak

Anılardan kopmamak bir bitmeyen hastalıkmış

Sana da bulaşmasın...git buralardan 

Ve beni hatırla çalan bir şarkıda

Yüzümden düşenler için sana kızmayacağım

Bendeki seni kimselere anlatmayacağım

Yarım kalan bir şiiri senle bitireceğim

Ama nolursun dönme Maria

Beni yine aynı kederle

Heder edilmiş sevmelerimle başbaşa bırakma

Ben böyle iyiyim 

Bak yağmur ha yağdı ha yağacak

Yavaştan kömür kokuyor buralar

Ben gideyim... geç olmadan