Köprü

-hüzün en çok eylülü severdi
kehribarla ördüğü saçlarını
sağanak sağanak öpüp koklarken-



susardı aklı yağmur çığlığında
bildiği hikayeler susardı
parçalanıp kana bulanan
haritasız/pusulasız zamanlarda...



ömrüne yazılan korlu sözcüklerle dağlanırdı gülüşü
soluğunda tutuşan düşler haykırırdı
yanardı genzi akşamın
saçlarına sığınan unutulmuş bir şarkıda...



ansızın suyun sesinde koptu çığlık
yankılandı acının sesi bozkırlarda
avuçlarında unutulan adı boğdu sağanaklar
yıkılan sevda köprüsünde sele kapıldı
yüzünde hüzün büyüten yaprak...