Kopuk

yasaklı bir şehrin
gayri resmi aşıklarıydı
çocukluğumuz

iki sokak arası sevişmelerde
sakıncalı bir telaşa meylettiğinde gözlerimiz
kandiller yanıyordu öbür ucunda kentin

gece saklanıyordu
tel örgülerle çevrili ana vatanına
duman grisi gökyüzü
ay
alaca beyaz

biz
iki mülteci yürek olup
sığındıkça bilinmez memleketlerine sevdanın
sınırdışı edilmemiz
acemiliğimizdendi

iliklerimize düşen
sakar sancılara
dokunmalıydı ellerimiz
okunmalıydı
yasa dışı gönül ilamından
tutuklandığı sevdalıların


ben ki
en ücra köşesine
müebbet yemişim yüreğinin
ellerimle kurduğum darağacında
sallandırmışım ayrılıkları

ve sen
nereye dönsen yüzünü
yeşil bahçelerine düşmüşsün tutsaklığımın
en çok
kelimelerine vurulmuş prangaların
adı olmuş adım


iyot kokulu şehirlerde
tuz basılmış iki yaranın
adına denk düşmüş umutlarımızın
kırılmayan tarafı

ve biz
hep sağ elimizle sarmışız
kanayan sol tarafımızı
bu yüzden
ölememişiz hiç


biz
kırmızı gökyüzünün
yüzsüz
lacivert çocukları