Kör

'eflatun bir hüzün saklanıyor güneşin arkasına
ikimiz de biliyoruz ki
yalan söylüyor sonbahar'

biz
iki ayrı dünyanın zavallı çocukları
aynı gökyüzüne baktığımızı sandık yıllarca
mevsimleri devirdik cümlelerin üzerine
kalbimiz
hep kışta kaldı


rüyası eksik uykuları böldük ciğerinden
sırtlandık kabusları
iki ucu bir araya gelmezdi yalnızlığın
biliyorduk
ve iki yalnız
oynamazdı bir aşkta


kaburgasından yara alırken düşlerimiz
elimiz kolumuz hiçliğe bulandı savaş meydanlarında
boydan boya yokluk koktuk
velhasıl
baştan sona yokluktuk



bilmeden
içine düştüğün geçmişin
gayri meşru bu günler doğurduğunu
ve
tecavüze uğradığını geleceğin
haram gecelerin sabahını bekledik

aynalar düştü gözlerimize
kederleri
paramparça edip kuşandık
can kırığı doldu avuçlarımız
en çok

özümüz kör oldu

ve biz en çok
o zaman öldük...